aku tengah pujok hati

tengah tunggu nak masok lif, tetibe.. sowang manager datang.. 

aku pandang die sambil monolong dalaman

'larhh. pakcik nie pon ank masok jugak ker'

tinnggg!!!

lif pon terbuka. aku dengan beliau pon masok lah..

selang bape saat..

manager : dulu keje mane??

aku : tak penah keje. nie first tyme..

manager : oooo....

manager lagi : dulu belaja lah??

aku : ermm.. sambil angguk2 kepale dengan muke comei..

manager : balaja dekat mana??

aku : utm, skudai (aishh byk ckp lak pakcik nie hari nie)

manager : muke pelek

aku : degree in pure physics

manager : muke terkejut beruk batu lepas tengok cermin.. ohh degree holder?? kenape keje sini??

aku : buat buke pelek??

lorhh?? nape lak kes tak blh keje kat sini?? 

(sambil cakap dlm hati)

manager : i mean, nape keje nie. nape tak cari keje lain..

aku : hanya mampu senyum.. "takde pilihan"

ape2 pon berlaku. hidup nie kena lah terus kan. ye dak?? walaupon seribu halangan kat depan tuh.. tak kan baru ade pokok tumpang kite dah nak u-turn sebab menyesal ikut jalan tuh, padahal dah berkilo2 meter kite jalan nie. kalau uturn, memang keje banggang lah kan. sebab, sebelum kite start perjalanan tuh mana lah kite tahu ade pokok nak tumpang kan. so proceed jer lah!! mana tahu ade "sesuatu" di akhir perjalanan kite. betol tak??